วิกิต

ในชีวิตนี้ช่วงเวลาที่เอาตัวเองไปอยู่ในสภาวะวิกิตและเป็นประสพการณ์ที่ทำให้จะจดจำมักมีอยู่เรื่อยๆ เรื่องมีอยู่ว่า ในทุกๆปีจะกำหนดช่วงเวลาที่ต้องให้ร่างกายได้ออกกำลังซะเป็นอย่างน้อย และจะใช้วิธี หอบข้าวของยัดใส่เป้ แล้วไปใช้ชีวิตในป่าเขา ปี2000 ณฤดูร้อน(ญี่ปุ่น) ไปใช้ช่วงวันหยุดเกือบ3อาทิตย์ที่เกาะYakushima ในช่วงนั้น5วันจะเดินเท้าอยู่บนเขา วันแรกที่ขึ้นสูงป่าดิบ ภายใต้พายุไตฝุ่น อาหารที่เป็นข้าวปั้น(กับเกลือ) เป็นเพียงอาหารมื้อเดียวในช่วงแรก เท้าพาเดินผ่านMiyanouradake ยอดเขาสูง1936เมตร(ที่จัดว่าสูงที่สุดในภูมิภาคนี้) แล้วแต่เตาที่กะว่าจะจุดเพื่ออาหารเที่ยงไม่สามารถทำได้ในพายุนั้น จึงต้องเดินให้ถึงจุดหมายคือกระท่อมจนถึงเย็น ปี2005 เริ่มเข้าสู่เส้นทางเดินเขา ฟูจิ　ที่2ทุ่ม คืนนั้นเป็นวันเพ็ญ และมีจันทรุปราคาด้วย เดินแบกอุปกรณ์กล้อง- เดินขึ้นไปเรื่อยๆ ตั้งขาถ่ายทำไปด้วย แม้ตี4กว่าๆ แต่มันสว่างมากๆ และตีห้านิดๆก็ถึงยอดเขา รอดูพระอาทิตย์ขึ้น จุดนั้นเป็นจุดที่สูงที่สุดของประเทศนี้เลย วิกิตมีอยู่ว่า พอสายไหน่อยมีโทรศัพเข้ามาว่า ต้องแก้งาน นั้นหมายถึงช่วงวันหยุดได้หมดไป ไม่มีเวลาสำหรับข้างบนมากนัก หลังจากนั้น9โมงก็ต้องเริ่มเดินลง และถึงท่ารถก็เที่ยงพอดี ปี2008 ช่วงสงกรานต์ ปีนี้ก็อีก ที่จะใช้ชีวิตกางเต็นท์อยู่ในหุบเขาหิมะKamikochiที่ถูกปิดกั้นจากภายนอก อุณหภูมิตอนเช้า บริเวณที่เป็นช่องลมมันจะติดลบสิบองศา ตอนเช้าภายในเต๊นท์มักจะเริ่มวันใหม่ด้วยการจุดเตาและละลายน้ำ การอยู่ข้างนอกหมดไปกับแสงตะวัน ปี2014 ช่วงต้นปี ณเชิงสะพานผ่านฟ้า-ราชดำเนินกลาง ท่ากลางวิถีกระสุนต่างๆ และแก็สน้ำตา กลางดงสงคราม(ย่อยๆ) และช่วงปลายปี หลังจากทริปงานพาโนรามาที่เชียงใหม่ งานแปลฯด่วนโหมกระหน่ำ เล่นเอาไม่ต้องนอนกันอาทิตย์เต็มๆ มาพึ่งลิโพฯก็คราวนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต สมองต้องทำงานอย่างหนัก21ชั่วโมงต่อวัน จนทำให้รู้สึกว่ามีอะไรเต็นอยู่ในหัว ….ไม่เดินไปหาความลำเค็ญ ..มันก็มาหากันถึงที่จนได้ซินา......